Jij wist dat ík jou zou vinden en je wist dat ik sterk genoeg was om dit aan te kunnen’
Ik denk vaak: het is té groot. Mijn broer Edwin heeft er bewust voor gekozen om uit het leven te stappen. Heel bewust! Zijn schoenen stonden netjes waar het hoorde, op de trap de gereedschapskist die hij nodig had bij de voorbereiding op zijn suïcide. Edwin was verslaafd aan alcohol, een probleem dat jarenlang ook het leven van mij en mijn ouders beïnvloedde. Het leven was voor hem te zwaar, toch blijf je hoop houden dat het goed komt.
Ik zag vaker wanhoop in zijn ogen, maar die ene keer was het anders. Buiten op de parkeerplaats heb ik heel hard gehuild in de wetenschap dat ik nu afscheid moest nemen van mijn broer. Ik belde mijn moeder en zei haar dat mijn broer veel te vroeg zou sterven. Op sinterklaasavond 2011, een gezellige, leuke avond, meldde mijn moeder terloops in de keuken dat ze al drie weken niets meer van Edwin had vernomen. Ik schoot direct in de ‘regelstand’ en besloot de volgende dag naar mijn broer te rijden. Ik had een voorgevoel en er spookten allerlei gedachten door mijn hoofd. Uiteindelijk besloot ik, na een keer aanbellen, de voordeur te openen. Dat ging heel moeilijk omdat er een stapel post achter de deur lag. Maar gelijk, op een meter afstand, zag ik Edwin. Hij had zelfmoord gepleegd. Hij had zich verhangen, een vreselijk beeld voor altijd.
De dagen die volgden stonden in het teken van de uitvaart. Ik stond op de drempel om het uitvaartvak in te gaan en de uitvaartleider heeft mij de ruimte gegeven om uitvoerend een rol te spelen. Ik bedacht verschillende rituelen en zocht samen met mijn ouders de muziek uit. Tijdens de dienst sprak ik tot Edwin: ‘Jij wist dat ík jou zou vinden en je wist dat ik sterk genoeg was om dit zo te dragen mijn verdere leven.’
Een jaar later startte ik met mijn Uitvaartbedrijf de Schelp in Noordwijk. Ik ben door alles wat er gebeurd is zachter geworden. Daarnaast denk ik dat ik zeker ook voor mensen die dit meemaken iets kan betekenen. Ik kan invoelen wat zij voelen. Toch voel ik soms ook een gevoel van ´schuld´, net als mijn ouders. Ik weet zeker, we konden hem niet redden. De manier waarop Edwin is overleden is voor mij traumatisch. Ik weet niet of ik dit ooit helemaal kan loslaten. Het is té groot. Mijn ouders hebben veel verdriet, maar dat hadden ze ook voor zijn dood. Er is in elk geval rust gekomen. En de bevestiging dat uitvaarleider mijn vak is. Ik heb zelf ervaren hoe belangrijk een goed afscheid is, daarin wil ik iedereen die een dierbare op welke manier dan ook verliest, met hart en ziel bijstaan.
